บทที่ 118 อาการน่าเป็นห่วง (25%)

หลังจากนั้นบูรณิมาก็เอาแต่เงียบ ไม่พูดไม่จา ไม่ยอมกินข้าว เหม่อลอย ไม่หลับไม่นอน และซึมลงเรื่อยๆ อย่างน่าใจหาย ที่สุดหญิงสาวก็จมอยู่กับความทุกข์ที่มิอาจก้าวผ่าน ทุกอย่างช่างไร้หนทางและมืดมน เธอไม่ยอมพูดยอมจากับใครสักคน แม้กระทั่งเอื้อมพร รุ่นน้องสาวที่ถือว่าสนิทที่สุดบนเกาะแห่งนี้

“พี่บี๋...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ